OVER MIJ

Ik heb geprobeerd om mijn kwetsbare momenten te fotograferen. Mijn spreekspanningen, mond, hals, ogen en het ganse gezicht. Mijn handen zijn een belangrijk richtmiddel, uitdrukkingen van spanningen. Mijn ogen zijn gericht op wat ik meestal niet kan uitspreken. Ook de faalangst is te zien. Dit alles houd mij tegen om sociaal contact te hebben. ​

​

Stotteren moet je je voorstellen als een ijsberg. Men ziet enkel het topje van die ijsberg. Een indrukwekkende verschijning. Maar mijn stotteren is zoveel meer dan een portret. Hieronder ligt mijn ware gevoel! Schaamte, frustratie, minderwaardigheidsgevoelens, angst, schuldgevoelens, vernedering, vermijding, boosheid en vooral... het ergste 'isolement'.